Dragon Ball PBF

czyli tytułowe Dragon Ball’s. Legenda głosi, że gdy ktoś zbierze siedem kul, będzie mógł wezwać smoka, który spełni jego życzenie. Jak wiadomo legenda okazała się prawdą. Te siedem kryształowych kul, z których każda była oznaczona odpowiednią dla siebie liczbą gwiazd, niejednokrotnie pomagały naszym bohaterom. Kule po użyciu na rok zamieniały się w kamień i stawały się bezużyteczne. Po roku czasu można było je ponownie zebrać i użyć, niestety nie jest to takie różowe jak się wydaje. Kule były rozrzucone po całej planecie, lub jak przy okazji czarno-gwiezdnych kul po całym wszechświecie. Jednak w świecie DB byli także geniusze. Kule można było zlokalizować dzięki Scouterowi, którego używali głównie wojownicy Freezy, lub dzięki Smoczemu radarowi, skonstruowanemu przez Bulme. Dzięki tym sposobom znalezienie kul stawało się dość łatwe (o ile ktoś umiał latac i walczyć) dlatego kule były wręcz nadużywane. To dało o sobie znać w serii GT. Poznaliśmy drugą część legendy, a mianowicie że przy każdym użyciu spada dobra (+) energia kul, a wzrasta zła (-). Tak więc aby utrzymać kule w jako takiej sprawności należało by je używać raz na sto lat. Używanie kul podczas każdej sagi spowodowało, że energia ujemna przewyższyła dodatnią i narodziły się złe smoki, a wraz z nimi niebieskie kule z czarnymi gwiazdami. Na szczęście nie oparły się one sile SSJ4.

Było kilka rodzajów kul, a więc także kilka rodzajów smoków. Ziemski nie był zbyt okazały i spełniał do pewnego czasu tylko jedno życzenie. Potem ulepszył je nameczanin Dende i smok spełniał już trzy dowolne życzenia. A czemu akurat trzy? Głównym smokiem jest Porunga, smok nameczański, który spełniał od samego początku trzy życzenia.